Geen enkel idee dat het ook wel eens niet goed zou kunnen zijn!

Het bobbeltje in Nina’s tepel dat we in december 2012 ontdekten (zo rond haar baarmoeder/eierstok-operatie) is in de maanden daarna toch groter geworden.

In een afspraak voorafgaand aan de baarmoeder-operatie werd door de dierenarts (dmv een echo) vastgesteld dat Nina toch een vergrote baarmoeder had en dat er bovendien ook cysten in haar eierstokken zaten. Hierdoor heeft Nina langere tijd hoog in haar hormonen gezeten en waardoor ook de cyste in haar tepel zou zijn ontstaan. Deze cyste zou volgens de dierenarts waarschijnlijk binnen enkele weken/maanden weer verdwijnen..

Helaas was dit niet het geval en besloten wij het te laten verwijderen.

Nina is met haar 4 jaar nog relatief jong en zij is in heel goede conditie. Mijn gedachte hierbij was dat als deze cyste elk jaar weer in volume zou verdubbelen, Nina over een jaar of vier een bobbel met een doorsnede van zeker vier centimeter zou hebben.

Tijdens het consult om de verwijdering van deze cyste te bespreken was de dierenarts zeer duidelijk ... hét moest er zeker uit!

Een afspraak werd gepland en misselijk van de zenuwen stonden we afgelopen 6 november in zijn praktijk.

Natuurlijk bleven we bij Nina tot ze sliep... hoewel het zeker niet aangenaam is om te zien hoe je hond langzaam in een diepe slaap wegzakt, is er geen haar op m’n hoofd die eraan denkt haar alleen te laten.

Terwijl Nina op de operatietafel ligt, gaan wij naar huis. Daar wachten we vol spanning op het telefoontje van de dierenarts om ons te kunnen vertellen dat alles goed is gegaan en dat ze inmiddels aan het wakker worden is.

Het is stil in huis en het verwachte telefoontje komt wat later dan gehoopt en verwacht. Natuurlijk is Side er (gelukkig), maar ik krijg toch een akelig gevoel als ik ‘gewoon’ een banaantje kan eten zonder dat Nina voor me staat en ook om een stukje komt vragen (Nien is namelijk dol op bananen). Ik mis haar en ben o zo bang dat er tijdens de operatie complicaties ontstaan en ze niet meer wakker wordt...

Met de dierenarts is afgesproken dat we zodra het enigszins mogelijk is naar haar toe mogen. Ik zit echt liever nog 1,5 uur naast haar op de grond in de praktijk, dan dat ik alleen thuis zit te wachten en niet precies weet hoe het met haar gaat.

‘s Middags vertelde de dierenarts dat hij ‘de tumor’ ruim had verwijdert en dat het er ‘vreemd’ en niet goed uitzag. We kozen ervoor om het in het laboratorium te laten onderzoeken.

Ja, ineens werd de cyste een tumor genoemd. Aan de mogelijkheid dat het weleens kwaadaardig zou kunnen zijn dacht ik niet.... Nina zat super goed in haar vel!?

Een week na de operatie belde de dierenarts ons met de uitslag... hij vertelde dat het heel goed was dat de tumor was verwijderd en dat het in deze ook belangrijk was dat hij inderdaad ruim was verwijderd ... het was namelijk een kwaadaardige melkkliertumor (adenocarcinoom).

M’n verstand neemt dan even de overhand en ik stel direct concrete vragen over hoe en wat nu te doen. Zelfs de dierenarts vond m’n reactie erg sterk, vertelde hij later tijdens de nacontrole whahahaa

Och ja dat was maar relatief want de schrik slaat me om het hart wanneer ik ‘s middags ga googlen op internet en ineens ben ik bang dat ik m’n meisje kwijt ga raken...

Na onze enorme lijst van vragen die de dierenarts samen met ons heeft doorgenomen, gaan wij Nina goed in de gaten houden. Dat betekent eens in de zoveel weken haar melkklierpakketten en lymfklieren controleren op rare bobbeltjes en daarnaast hopen dat zij niet gaat hoesten... geloof me Nien hoesten is vanaf nu verboden ;)

We willen je nog lang niet kwijt!

16 12 2013:

Op dit moment gaat het heel goed met Nina en is zij na een herstelperiode van ruim 2 weken helemaal de oude en dan gaat het als vanzelf ook met haar baasjes weer stukken beter!

We genieten volop, maken wandelingen en ik ben ‘gereset’... waardoor ik weer (vrijwel) onbezorgd kan genieten van beide hondjes.... heerlijk!

Wij zijn Martin Arens van Dierenkliniek Oudorp en zijn team dankbaar voor de goede zorg voor ons lieve meisje!!