... precies daar in haar oksel en ik weet dat ‘t foute boel is...

Ik probeer mezelf rustig te houden en eerst eens af te wachten wat de dierenarts er morgen van zal zeggen, maar een heel angstig gevoel bekruipt me en die nacht (en de daarop volgende nachten) slaap ik bij haar op de bank. Ik wil dicht bij haar zijn

Om half 9 ‘s morgens bellen we de dierenarts en we mogen dezelfde dag nog langskomen. Hij onderzoekt Nina en verteld ons dat het inderdaad haar lymfeklier is die opgezet is. We kunnen een antibioticumkuur proberen, die aan zal slaan als het hier om een bacteriële infectie gaat. De huid tussen haar tenen is wel wat rood (van het graven misschien?) De andere optie is om een biopt te laten nemen van de lymfeklier en dit weefsel op te sturen naar het laboratorium voor onderzoek. We stemmen in met het laatste omdat we vermoeden dat het toch niet zo onschuldig is als we wel hopen.

Bloednerveus sta ik de volgende ochtend weer in de praktijk... maar probeer het gevoel te onderdrukken en ik moet zeggen dat het me zowaar ook aardig lukte. M’n meisje heeft me nodig en ik ben er voor haar.

Echter hebben Ruud en ik besloten om ons gevoel te volgen en de lymfeklier direct te laten verwijderen. We willen Nina niet twee keer in een week onder narcose laten brengen. Het zou misschien zo kunnen zijn dat de lymfeklier actief is door een bacteriële infectie, maar dan ook net deze lymfeklier aan de foute kant?? En juist nu??

Het is namelijk de kant waar in november de kwaadaardige melkkliertumor werd verwijdert. We willen die klier eruit en wel zo snel mogelijk!

Het verwijderde weefsel werd opgestuurd naar het laboratorium voor onderzoek en twee dagen later werden we gebeld over de uitslag... metastase van complex mammacarcinoom....BENG!

Het vermoeden was er, maar om het dan ook echt bevestigd te krijgen dat komt erg hard aan...

Gelukkig herstelt Nina goed van haar operatie. Hier in huis staat de boel op z’n kop, ik wil m’n meisje niet kwijt!

We besluiten een afspraak te maken bij het UKG (afd. oncologie) in Utrecht... en daar konden we vrijdag 28 februari terecht. Hoewel de specialist en co-assistenten heel vriendelijk (én lief voor Nina) waren en duidelijke antwoorden gaven op onze vragen, kunnen ook zij ons meisje helaas niet helpen...

We kregen een prognose van enkele weken tot hooguit 1 jaar...

Onbeschrijfelijk verdrietig liepen we samen hand in hand en met Nina terug naar de auto. Ze is er natuurlijk nog, maar het idee dat zij ons binnenkort zal verlaten voelt alsof iemand je hart eruit rukt. Waarom nou toch???

‘Het is botte pech’, zeggen de artsen. Tja, pech... waarom blijft die verdomde pech ons toch zo achtervolgen?

Woensdag 5 maart 2014:

Op dit moment ben ik bijna 24 u per dag met Nien samen én met Side natuurlijk ;) Gewoon om maar niets van haar te hoeven missen. We wandelen, knuffelen, spelen, speuren, doen oefeningen die we op de hondenschool leerden (ze vindt dit heerlijk) en ook als ik ergens op visite ga, gaat ze met me mee. Samen... nu het nog kan

A.s. zaterdag gaan we naar Tannetje Koning. Misschien kan zij ons adviseren hoe we Nina’s gezondheid zo goed mogelijk op peil kunnen houden.

Ik heb even wat tijd nodig gehad om mezelf weer een beetje bij elkaar te rapen en ben m’n lieve pap, mam, broertje, Yvonne en vriendinnen heel dankbaar voor hun steun en  meedenken.

Thxx!

Vandaag ben ik blij... blij dat ik nog even onbeschrijfelijk, ongelofelijk, over de top van haar mag genieten!!